حاج محمد نمازی
وی در سن کودکی به خارج از کشور عزیمت نمود. دوران کودکی را در هند و چین گذراند. سالهای جوانی را در شیراز و تهران سپری کرد. در سال 1303 به قصد سیاحت به آمریکا رفت، اما این سفر سرنوشت وی را تغییر داد و نزدیک به سی سال در آنجا اقامت کرد.
محمد نمازی گرچه مقیم آمریکا بود ولی بیشتر عمرش را در خاور دور گذراند و در فاصله جنگ جهانی دوم توانست تجارت دریایی موفقیتآمیزی در هُنگکُنگ بهوجود آورد. او در این مدت با بازرگانی میان شرق دور و آمریکا، توانست به ثروت قابل توجهی دست یابد.
عشق به ایران برای او همیشه زنده بود و پس از موفقیت در فعالیتهای اقتصادی به ایران بازگشت. در سال 1323 در بحبوحه خاتمه جنگ جهانی دوم، پس از مراجعت به کشور خود و مشاهده اوضاع نابسامان مردم شهر شیراز که از درد و رنج بیماریهای لاعلاج و فراگیر در عذاب بودند، تمامی هم و غم خود را برای ایجاد مرکزی طبی و بهداشتی برای درمان مردم فقیر و ناتوان مصروف داشت.
شادروان نمازی، پس از مشورت با اهل فن به این نتیجه رسید که بیشتر امراض و بیماریهای شایع شده بهدلیل دسترسی نداشتن به آب آشامیدنی سالم و بهداشتی است. درآن زمان امراض گوناگونی نظیر “حصبه و وبا” جان عدۀ زیادی از مردم شهر شیراز و دیگر نقاط ایران را میگرفت و اکثر قریب به اتفاق پزشکان یکی از راههای عمده درمان این بیماریها و ریشهکن ساختن آنها را تصفیه و سالمسازی آب شرب مردم میدانستند.
بنابراین مرحوم نمازی با سرمایه شخصی خود و به کمک دوستان و نزدیکان خویش درصدد احداث تصفیهخانه و لولهکشی آب شهری برآمد که این امر با همت بلند وی تحقق یافت و شیراز اولین شهر ایران بود که از نعمت آب لولهکشی سالم بهرهمند شد.
پس ازاینکه مرحوم نمازی از این امر فراغت حاصل کرد، اقدام به خرید یکی از بهترین و مصفّاترین باغهای شهر شیراز به نام باغ کفشگر نمود و بیمارستان نمازی را(که در ابتدا به بیمارستان پانصد تختخوابی شهرت داشت) در آن بنا نهاد. ساخت بنای بیمارستان در سال 1331 آغاز شد و در سال 1334 به بهرهبرداری رسید.
پس از آن بهمنظور اداره بهتر و استفاده از پیشرفتهترین علومِ پزشکی و دستاوردهای علمی روز دنیا، بنیادی به نام بنیاد ایران را بنیان نهاد که اعضای آن عبارت بودند از هیأت مدیره و مشاورین عالیرتبه و پزشکان مجرب و تحصیلکرده. وظیفه بنیاد ایران، نظارت بر امور بیمارستان و توسعه آن بود.
پس ازثبت رسمی بنیاد ایران توسط مرحوم نمازی، ایشان به منظور دوام و بقاء مرکز مذکور با تنظیم سندی اقدام به وقف بیمارستان نمود تا این مجتمع خدماتی درمانی عظیم برای همیشه و تا ابد برای خدمترسانی به مردم پابرجا بماند.
– احداث بیمارستان نمازی شیراز،
– احداث آموزشگاه عالی پرستاری نمازی شیراز،
– راهاندازی پرورشگاه نمازی،
– احداث لولهکشی آب برای اولینبار در ایران در شهر شیراز (که قبل از تهران در سال 1327 تکمیل شد)،
– تأسیس هنرستان نمازی،
– تأسیس بنیاد خیریهای بهنام بنیاد ایران در واشنگتن در سال 1328(سازمان خیریۀ بنیاد ایران، در زمینۀ ایجاد مؤسسات عامالمنفعه در ایران فعالیت داشت)
و کارهای خیریۀ بسیار دیگر، فهرستی از کارهایی است که نه یک سازمان بلکه یک شخص، با بخشیدن مقدار قابل توجهی از ثروتش، بهتنهایی برای شیراز انجام داده است.
حاج محمد نمازی، خیّر بزرگ سلامت کشور، در 20 فروردین 1351 خورشیدی در شیراز و در بیمارستانی که خود تأسیس کرده بود درگذشت و پیکر وی نیز بنا بر وصیتش در محوطه بیمارستان نمازی دفن شد.
هرساله در روز 20 فروردینماه، پرسنل و کادر بیمارستان نمازی با حضور بر سر مزار آن مرحوم که در همین بیمارستان واقع شده، مراسم بزرگداشتی برای او برگزار میکنند.
بخشی از متن وقفنامه بیمارستان نمازی که توسط شادروان نمازی تهیه شد:
«نظر به اینکه ثروت و دارایی افراد، اگرچه شرعاً شخصی میباشد ولیکن اخلاقاً ودیعه است که به صاحبان ثروت سپرده شده تا با کمال امانت و دوربینی، برای ترقی نوع خود صرف نماید؛ اینجانب تصمیم گرفتم قسمت عمدۀ دارایی خود را در حیات خود، وقف امور عامالمنفعه و خیریه نموده و بدینوسیله به گذشتگان تأسی کرده و دِین خود را به نیاکان اداء و وظیفه اجتماعی و اخلاقی را نسبت به آیندگان بهجا آورم.»
شادروان محمد نمازی در بخشی دیگر، هدف و نیت خود را از تأسیس و راهاندازی مرکز آموزشی درمانی نمازی، چنین بیان میکند:
«هدف و منظور از ایجاد مرکز طبی و بهداشتی مزبور این نبوده و نیست که مانند بیمارستانهای معمولی دیگر، فقط محلی برای آسایش بیماران باشد که چند روز یا چند ماه در آنجا بخوابند و استراحت کنند بلکه منظور اصلی آن است که این مرکز، مکانی برای دستیابی به پیشرفتهترین علومِ پزشکی رایج در جهان و تعلیم و آموزش پزشکانی مجرب برای معالجه بیماران در این شهر و میهن عزیزمان باشد.»
بنا بر وصیت ایشان، فرازهایی از این وقفنامه بر سردر بیمارستان نمازی، نوشته شده است.
«گالری عکس»
دیدگاهتان را بنویسید