دنیاگیری ویروس کرونا به طور غیر منتظره‌ای سلامت، روابط اجتماعی و اقتصاد جوامع مختلف انسانی را به خطر انداخته و زندگی زیر سایه تهدید این ویروس به طور غیرقابل باوری تغییر نمود. به طوری که انسان‌ها را برای ادامه بقا با شرایط و چالش‌های جدیدی رو به رو ساخت و عزیزان بسیاری را از کودک گرفته تا کهنسال، از زن گرفته تا مرد، از ما گرفت. چه نگاه‌های دوخته بر در که از بازگشت پدر ناامید شدند و چه دست‌های بسیاری که از نوازش و مهر مادری محروم شدند و چه جوانانی که هنوز طعم عشق را نچشیده فرصت مهر ورزیدن را از دست دادند و چه کودکانی که زود از آغوش پدر و مادر جدا شدند.
شهر ما نیشابور نیز تاکنون بارها داغدار فرزندان خود شد و قریب به هزار نفر از مردان و زنان و جوانان و کودکان خود را در ابتلا به ویروس کووید-19 به خاک سپرده است.
در این گزارش به معرفی و بیان شرح مختصری از آخرین روزهای زندگانی جانباختگان کرونا در حوزه بهداشت و درمان نیشابور می‌پردازیم.

«شهید مدافع سلامت، امیر محمدآبادی»

زنده یاد امیر محمدآبادی متولد 1359 در نیشابور، مسئول امور عمومی شبکه بهداشت و درمان زبرخان و دارای مدرک کارشناسی بود. مشغول به خدمت در مرکز بهداشت شماره 2 نیشابور و دارای 16 سال سابقه کار بود. وی در 18 آذر 99 در بیمارستان 22 بهمن به شهادت رسید.

امیر محمدآبادی که به عنوان دومین شهید سلامت نیشابور آسمانی شد، مسئولیت‌هایی همچون سرپرستی امور عمومی شبکه بهداشت و درمان زبرخان، کارشناس بهداشت محیط معاونت بهداشت دانشکده علوم پزشکی نیشابور و… را در کارنامه خود داشت.

برادر شهید محمدآبادی گفت: “او علائمی مثل تب و سردرد داشت و بیماری‌اش 25 روز طول کشید. موضوعی که دل ما را بیشتر می‌سوزاند این است که برادرم کاملا سالم بود و هیچ بیماری زمینه‌ای نداشت. او در طول دوران بیماری‌اش روحیه بسیار خوبی داشت و با همکارانش برای انجام امور پس از بهبودی، برنامه‌ریزی می‌کرد و هیچگاه فکر نمی‌کرد کرونا او را از پای درآورد. او تا آخرین لحظات زندگی خود، حتی زمانی که حالش وخیم شد و او را انتوبه کردند، گوشی همراهش را در دست داشت و پیگیر انجام وظایفش بود.”

وی درخصوص این که آیا اعضای خانواده‌ی امیر نیز به کرونا مبتلا شدند یا خیر، گفت: “برادرم دو فرزند حدودا یک ساله و دوازده ساله دارد. چون برادرم در حوزه بهداشت مشغول به کار بود، به خوبی پروتکل‌ها و همه موارد لازم را رعایت می‌کرد و خوشبختانه هیچ یک از اعضای خانواده او مبتلا نشدند. او یکی از منتظران ظهور امام زمان (عج) بود و همه کارها را برای رضای خدا انجام می‌داد. از صبح تا آخر شب مشغول به انجام سه مسئولیت بود و اغلب زمان خود را صرف کار کردن می‌کرد.”