دنیاگیری ویروس کرونا به طور غیر منتظره‌ای سلامت، روابط اجتماعی و اقتصاد جوامع مختلف انسانی را به خطر انداخته و زندگی زیر سایه تهدید این ویروس به طور غیرقابل باوری تغییر نمود. به طوری که انسان‌ها را برای ادامه بقا با شرایط و چالش‌های جدیدی رو به رو ساخت و عزیزان بسیاری را از کودک گرفته تا کهنسال، از زن گرفته تا مرد، از ما گرفت. چه نگاه‌های دوخته بر در که از بازگشت پدر ناامید شدند و چه دست‌های بسیاری که از نوازش و مهر مادری محروم شدند و چه جوانانی که هنوز طعم عشق را نچشیده فرصت مهر ورزیدن را از دست دادند و چه کودکانی که زود از آغوش پدر و مادر جدا شدند.
شهر ما نیشابور نیز تاکنون بارها داغدار فرزندان خود شد و قریب به هزار نفر از مردان و زنان و جوانان و کودکان خود را در ابتلا به ویروس کووید-19 به خاک سپرده است.
در این گزارش به معرفی و بیان شرح مختصری از آخرین روزهای زندگانی جانباختگان کرونا در حوزه بهداشت و درمان نیشابور می‌پردازیم.

«شهید مدافع سلامت، کلثوم شادکانی»

زنده یاد کلثوم شادکانی متولد 1332 در نیشابور، کمک بهیار بخش CCU در بیمارستان 22 بهمن نیشابور بود و با مدرک زیردیپلم دارای 30 سال سابقه کار بود. وی در 18 شهریور 99 در بیمارستان 22 بهمن به شهادت رسید.

شادروان کلثوم شادکانی، کمک بهیار بخش قلب در بیمارستان 22 بهمن نیشابور، درست در آخرین روز از خدمت خود پس از 30 سال خدمت به بیماران، در همین بیمارستان بستری شد و مجالی برای تجربه‌ی دوران بازنشستگی خود را پیدا نکرد.

پسر شهید شادکانی گفت: “مادرم فشار خون داشت و یک بار هم عمل قلب انجام داده بود. او تب و سرفه داشت و روزهای آخر سرفه‌های او شدیدتر شده بود و پس از دو هفته از شروع بیماری از دنیا رفت. مادرم هیچگاه فکر نمی‌کرد در آستانه روزهای بازنشستگی از دنیا برود.”

وی می‌گوید: “روزی می‌رسد که کرونا می‌رود و دوباره همه چیز به حالت عادی برمی‌گردد. ای کاش از شهدای مدافع سلامت مانند همه فداکاران دیگر در طول تاریخ در کتاب‌های درسی یاد شود و نام آن‌ها در این کتاب‌ها ثبت شود. «پرستاران به خاطر ما جان دادند تا ما جان ندهیم.» شاید با گذشت زمان مردم فداکاری‌های کادر بهداشت و درمان را از یاد ببرند؛ اما فقط ما اعضای خانواده این جانباختگان هستیم که داغ آن‌ها را همیشه بر دل خواهیم داشت.”