دکتر سیّد مظفر ربیعی، در تاریخ 27 تیر ماه سال 1330 در شهرستان بابلسر استان مازندران به دنیا آمد.

وی دارای سه فرزند (دو دختر و یک پسر) بود که یکی از فرزندان دختر او به دلیل معلولیت در اوایل جوانی فوت شد. دکتر ربیعی متخصص بیهوشی و رئیس سابق دانشگاه علوم پزشکی بابل بود که پس از 30 سال خدمت صادقانه بازنشسته شده بود ولی از هیچ تلاشی در خدمت‌رسانی به هم‌وطنان دریغ نکرد. وی در بیمارستان صحرایی مریوان در دوران جنگ تحمیلی جانباز شیمیایی شد.

شهید ربیعی در اسفند 1398 با توجه به شیوع کرونا برای کمک به رفع کمبودهای بیمارستانی و تهیه اکسیژن، ماسک و تجهیزات اقدام نمود که به دلیل رفت‌وآمد به بیمارستان‌ها به کرونا مبتلا شد.

بعد از مثبت شدن تست کرونای دکتر ربیعی، قرار شد ایشان را در بیمارستان بستری کنند، اما دکتر که مثل همیشه غیرقابل‌ پیش‌بینی بود، گفت:

“من چرا یک‌تخت را اشغال کنم؟ شاید این تخت برای یک مریض بدحال بیشتر مورد استفاده قرار بگیرد.” به همین دلیل درمان را در منزل شروع نمود.

به دلیل شیمیایی بودن و پیشرفت بیماری مجبور به بستری در بیمارستان شهید یحیی‌نژاد شد که در همین حال تأکید می‌کرد و می‌گفت:

“مبادا در رسیدگی بین من و بیماران عادی، تفاوتی قائل شوید. من هم مثل مردم عادی هستم.”

اما جسم رنجورش تاب تحمل کرونا را نداشت و در تاریخ 1 فروردین ماه 1399 فصل آخر زندگی دکتر ربیعی به پایان رسید و به جمع شهدای مدافعان سلامت اضافه شد و پازل عاشقانه‌هایش تکمیل شد. دکتر ربیعی سال‌ها، سال جدید را در مرکز نگهداری از معلولین بابل در کنار فرشتگان زمینی تحویل می‌کرد.

کلیپ زیر، پس از شهادت دکتر ربیعی ساخته شد و در برنامۀ «کوی محبت» از شبکه دو سیما به نمایش گذاشته شد.